ما دهه شصتیها و شهادت

هر چیزی که تاکنون از دهه شصتیها و نوستالژیهایشان شنیدید درست است. کودکیمان با محرومیتهای مختلفی از ریزترین موارد رفاهی تا درشت ترین آنها گذشت. اما چیزی که شاید جای دیگه ای نشنیده باشید این بود که ما با وضعیت جنگ نیز همزیستی خاصی داشتیم. نونهالیمان در جنگ گذشته بود و شاید بیشترین چیزهایی که از آن حادثه به یاد داشتیم مارش جنگی و صدای شهید آوینی بود. اما با گذر زمان و ورود به دوران نوجوانی عضو بسیج و مساجد شدیم. فکر کنم که همه با من هم عقیده باشند که آن زمان پایگاههای بسیج و مساجد با الان بسیار فرق می کرد. دو مورد که از شهدا در این مساجد مانده بود بسیار بر نوجوانان تاکید می شد و ما هم علقه زیادی داشتیم. اولی زیارت عاشورا بود و دومی ارتباط با شهدا. آنچنان اینها بر ما اثر کرده بود که من یادم هست برخی از فیلمهای مستند روایت فتح را آن زمان از بر بودم و متون شهید آوینی را برای دوستانم از بر می خواندم. «و کربلا را تو مپندار که شهریست میان شهرها، و نامیست میان نام ها، کربلا حرم …» از این مطالب هنوز برخیش در ذهنم هست. حتی اردوهای راهیان نور هم فرق می کرد. بار اولی که به طلائیه رفتم آن شهدایی که الان بارگاه دارند را تازه آورده بودند. بوی شهدا در مساجد آنچنان بود که حضورشان را آدم حس می کرد. بالای پایگاهمان زده بود «به قدم گاه شهیدان با وضو وارد شوید» با همان ذهن کودکیم فکر می کردم ای کاش دوباره جنگی شود و ما هم به خیل این شهدا بپیوندیم. خلاصه اینکه علقه و حال خوبی با شهدا داشتیم. پس از سالها که جبهه سوریه برای مدافعان حرم باز شد دلمان به سوی آرزوهای کودکیمان پر کشید. دهه هفتادی ها هم شهید دادند ولی مای بی لیاقت هنوز هستیم. ما جوان شدیم و داریم از حوالی جوانی گذر می کنیم ولی نشد آنچه که باید بشود. البته امیدمان هنوز برای آرزویمان هست. (البته که شهادت به دهان من بسیار بزرگ است) و حاشا که ما سرتقهای دهه شصتی میدان را خالی کنیم. دعا کنید مسیرمان از دهه شصت که شروع شده با همان جوانان عاشورایی دهه شصت هم خاتمه پیدا کند.